Πώς μπορώ να μιλήσω στο Θεό;

Γέροντα, πως μπορώ να μιλήσω στο Θεό;» Ρώτησα τον Πνευματικό μου Πατέρα Στέφανο.

«Απλά, όπως μιλάμε εσύ κι εγώ. Αφού τα πάντα γνωρίζει, όλες τις σκέψεις τις γνωρίζει», μου απάντησε.

«Θα μου δώσει σημασία;» Τον ξαναρώτησα, σαν επείγοντος να διψούσα για έναν λόγο ακόμη.

«Αφού είσαι παιδί Του; Ο Πατέρας Θεός δεν εγκαταλείπει τα σπλάχνα Του. Δεν εγκαταλείπει ο Πατέρας ο Ουράνιος».

«Δε χρειάστηκαν λεξικά και μαθήματα γήινης λογικής. Εκείνος φανέρωνε τα κομμάτια της καρδιάς μου, εγώ τα μάζευα και τα ένωνα μαζί Του. Εκείνος μου έδινε δύναμη, εγώ βύθιζα το χέρι μου στον πόνο για να την πάρω». (Απόσπασμα από το παραμύθι Βασιλιάς Άγγελος, στο πρώτο μέρος του βιβλίου ΕΑΥΤΕ ΜΟΥ ΜΗ ΜΕ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙΣ ΝΑ ΖΩ).

Δεν είναι ζωή η κατήφεια και το φώλιασμα στην απελπισία, με την αιτιολογία ότι τίποτα δεν αλλάζει. Κάθε μας ανάσα είν’ ολοκαίνουρια, για μια νέα ευκαιρία ζωής. Τι δεν αλλάζει λοιπόν αφού αλλάζει το πιο δύσκολο; Κάθε ανάσα είναι η συνέχεια της ζωής. Μιας ζωής καθόλου δεδομένης!!! Ωστόσο, η ελπίδα, είναι δικαίωμα ευλογημένο στον άνθρωπο, για τα χρόνια τα πολλά! Τι από τα γήινα λοιπόν δεν αλλάζει, αφού ο ίδιος ο Θεός αλλάζει την κάθε μας ανάσα κι ανανεώνει τη ζωή με τις άλλες της;

Μίλησε στο Θεό! Κει που μιλάς ώρες ατελείωτες σε ένα σωρό γνωστούς σου κι άκρη δε βγάζεις, αξιοποίησε λίγες από τις ανάσες σου για μία δημιουργική συζήτηση με το Θεό.

Και ποιά μετά, μπορεί να περιγράψει όλον εκείνο τον χείμαρρο αισιοδοξίας στο αίμα, που τις πόρτες θα σπρώχνει να ανοίξει σε κάθε σου ωραία επιθυμία; Πόρτες που ως χτες ήταν τόσο κλειστές και χτισμένες σαν ένα με τη γη, που τις δεις, σαν πύργοι να πέφτουν, μόνο και μόνο γιατί ο Λόγος του Παντοδύναμου Θεού έκανε σκόνη την κλειδαριά τους. 

Ναι μίλα με το Θεό, όπως μιλάμε εσύ κι εγώ. Τόσο απλά.

Έφη Πασχάλη