Η ζωή, συνεχίζεται κάποτε πέρα από τη φαινομενική οπτική της διάσταση, με τρόπο που κανένας ποτέ δε θα μπορέσει να υιοθετήσει, να αντιγράψει ή να φθείρει, γιατί δεν είναι πατέντα που ανήκει στο δημιούργημα αλλά στο Δημιουργό. Η τέλεια ζωή, διαθέτει όλα τα μέσα για να τη ζήσουμε αληθινά ευχάριστα και ωφέλιμα για την ψυχή, φτάνει να αξιοποιήσουμε αυτά τα μέσα. Όμως, τιμώ, αγαπώ και σέβομαι την ψυχή; Ή όταν παραδοθεί η ψυχή στον Δημιουργό της, παραδοθεί αλλοιωμένη; Αναλλοίωτη η ψυχή, όταν η διάθεση για ζωή εν Θεώ είναι φωτεινή. Και τότε, δέος μπρος στο θαυμαστό γεγονός του θανάτου, που κάθε άλλο παρά θάνατος είναι. 

Η ύλη έχει μεγάλη δύναμη να φθείρει την κατάσταση της ψυχής αλλά όχι την ψυχή. Δύναμη αρνητική που της δίνουμε εμείς οι ίδιοι. Γινόμαστε δηλαδή αυτοκαταστροφικοί και μάλιστα δίχως να το καταλαβαίνουμε τις πιο πολλές φορές. Το άμετρο πάθος για την ύλη μας παρασύρει, η ποσότητα γέρνει τη ζυγαριά κι η αρμονία χαλάει.

Κάθε άνθρωπος θέλει τη ζυγαριά του γεμάτη. Η ζωή όμως διαθέτει δύο στάδια, το υλικό και το πνευματικό, οπότε, στη ζυγαριά δε μπορούμε να ζυγίζουμε μόνο το ένα και δεν μπορούμε να υπολογίζουμε μόνο στο ένα. Γεμίζω τη ζυγαριά μου με υλική ζωή και δεν έχω πνευματική; Ωστόσο, όταν γεμίζω τη ζυγαριά μου με πνευματική ζωή, η υλική είναι δεδομένη από το Θεό, για να μπορέσω να ζήσω. Ύλη αναγκαία, και άλλοτε, ύλη που χαρίζει ο ίδιος ο Θεός στον μετρημένο άνθρωπο που προσπαθεί, κοντά Του. 

Είμαι ήδη στο υλικό πεδίο, δραστηριοποιούμαι, ζω, ενεργώ, υπάρχω μέσα σε αυτό το πεδίο. Συνεπώς, τι συμφέρει; Αξίζει, για το εφήμερο συμφέρον, τόση απώλεια αιώνιας ζωής και γαλήνης; Ας αναρωτηθούμε.