Η Δημιουργική Σταδιοδρομία, επιστρέφει στην ιερή τους βάση έννοιες ιερές όπως Πίστη, Διαίσθηση και Ενέργεια Θετική, που τόσο αναίσχυντα αλλοιώνουν οι διάσπαρτοι άσχετοι αναζητητές και ειδικοί τάχα, τρέχοντας πίσω από τα μυαλά τους και τα συμφέροντά τους, εις βάρος του πόνου, της αγωνίας και της άγνοιας του κόσμου.
Οι δύσκολοι καιροί που ζούμε, γιατί αυτό μόνο μπορέσαμε να φτιάξουμε σωστά, δύσκολους καιρούς, είναι ίσως η τελευταία πρόκληση για τη σωτηρία της ψυχής. Πρόκληση αλλαγής τρόπου ζωής, πριν γίνουν χώμα και τα τελευταία γραμμάρια αντοχής στα κύτταρα που στάζουν δυστυχία, κι η ψυχή ντροπιασμένη χάσει για πάντα το Θεό της.
Ένας μυστήριος ενεργειακός κόμβος αισθήσεων που δόθηκε στον άνθρωπο από το Θεό, ενεργοποιείται υπέρ μας μόνο όταν εναρμονίζεται στα ιερά φίλτρα της Σύνδεσης. Αγάπη, συγχώρεση, υπομονή κι επιμονή σε Ευγενείς Επιθυμίες, ενέργειες πανίσχυρες στα νιώθω μας, τροφοδοτούν την αυτοπεποίθηση με φώτιση και έμπρακτη τόλμη.
Η πνευματική ζωή, ξυπνά τη διάθεση για δημιουργία. Ο επουράνιος Πατέρας, Δημιουργός ολόκληρης της κτίσης, χαίρεται να βλέπει τα παιδιά Του δραστήρια, ευχαριστημένα και δημιουργικά. Όταν αξιοποιείς τα χαρίσματά σου για τη δόξα του Θεού, την ωφέλεια των συνανθρώπων και την προσωπική σου σωτηρία, εκπλήσσουν την ταπείνωσή σου, αυτά τα λαμπερά ξαφνικά θαύματα που διάβαζες ίσως ή άκουγες από άλλους και σου φαινόντουσαν απίστευτα.
Προοδεύω θα πει, καθαρίζουν τα μάτια στα δάκρυα της μετάνοιας, για να σκύψουν στα βάθη τα πνευματικά να δουν τα ύψη που έκρυψαν οι αδυναμίες. Προοδεύω θα πει, ανακουφίζεται η καρδιά, ξεκουράζεται η σκέψη και καλώ το Θεό να βρούμε μαζί τις ανάγκες μου.
Η Αυτογνωσία ξεχειλίζει το αίμα στις φλέβες όταν η ψυχή ζητάει έλεος από τον άνθρωπο που τη σέρνει ξοπίσω του και την εξευτελίζει. Κι εκεί που τρέχει το σώμα να προλάβει να ταξιδέψει σ’ όλα του τα σκοτάδια, η κραυγή της ψυχής σταματάει την ιλιγγιώδη ταχύτητα με διάφορους τρόπους κι ο γήινος πύργος γκρεμίζεται.
Όσες συμφωνίες κι αν υπογραφούν σε λίστες ατελείωτες με σχέδια και πλάνα για την Προσωπική & Κοινωνική Ανάπτυξη, δε θα είναι ποτέ αποτελεσματικές και δημιουργικές αν δεν υπογράψει κι ο Θεός, παρά ψευδαίσθηση επιτυχίας στα συντρίμμια της σιδερένιας ανοσίας.
«Τι γαρ ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδίσει, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθεί;» (Ματθαίος 16,26).
Αδύναμος πνευματικά, αγχώνεται ο άνθρωπος και μόνος του στόχος είναι να μαζέψει όσο πιο πολύ ύλη και φήμη μπορεί, για να δείξει στους άλλους και στον εαυτό του ότι είναι αυτός ο κάποιος, ο διαφορετικός κι ο πετυχημένος. Όμως, μόνο η εγκεκριμένη από το Θεό επιτυχία, είναι ασφαλής για την ψυχή, γιατί η χαρά της είναι ευλογημένη.
Αδιαμφισβήτητα, η αέναη συμπαντική ροή, θα μας δώσει κάποτε με τον πιο αυστηρό της τρόπο να καταλάβουμε πως δε μπορούμε να επεμβαίνουμε στους Νόμους της. Ακόμη και τις εποχές θέλει ο άνθρωπος ν’ αλλάξει γιατί του φταίνε κι αυτές, τον εμποδίζουν. Με την ιδιότητα έτσι της ευφυΐας, όλες τις ανοησίες του τρελού του μυαλού τις ονομάζει «εξέλιξη». Και πάλι δε βρίσκεται κάποιος να μαζέψει τους παλαβούς.
Δεν έχει σχέση με θεία Φώτιση και Προσφορά ο παραλογισμός των θανάσιμων ανθρώπων, όσα πτυχία κι αν πιστοποιούν τις καλές και υψηλές τους γνώσεις, αφού τις ποδοπάτησαν. Ιδέες φανταχτερές, δίχως αρμονία μεταξύ τους, και στόχοι εμμονών που ανατριχιάζουν κάθε φυσιολογικό άνθρωπο, χορεύουν σαν κανίβαλοι στα κεφάλια τους, άλλοτε τρομοκρατώντας και άλλοτε εντυπωσιάζοντας τα πλήθη με το πρόσχημα ότι αυτοί και μόνο αυτοί είναι οι σπουδαίοι του πλανήτη, και φυσικά τα πλήθη, πρέπει να υπακούνε.
Η απληστία έκανε το εμπόριο κλεψιά, μόλυνε τα αγαθά κι έγιναν δηλητήριο στο σώμα, βάρος στην καρδιά, άγχος που πετρώνει το χαμόγελο και χείμαρρος ασθενειών. Όλα τα μετάλλαξε η απληστία, κι οι σπουδαίοι που αξιοποιούν τα χαρίσματά τους για το καλό της ζωής, δυστυχώς, εμποδίζονται.
Και το σκουλήκι έφαγε ο άνθρωπος, και τη νυχτερίδα και το φίδι και το σκύλο και τη γάτα, και όλα τα ζώα βασάνισε και τα φυτά μετάλλαξε, και τον ίδιο τον άνθρωπο έφαγε. Και ξάφνου, στον κατήφορο της πορνείας, της θανάσιμης ηγεσίας και στο άκρον άωτον της αθεΐας, η πανδημία. Γιατί εκτός Σύνδεσης φυτρώνει ο άνθρωπος κει που δε τον σπέρνει το χέρι του Θεού και βγάνει αγκάθια.
Έφη Πασχάλη
