Κάποτε, οι αλήθειες του καθενός, ήταν ανθισμένες κι οι δρόμοι στρωμένοι με ροδοπέταλα. Μετά ήρθαν τα ψέματα που πάγωσαν τις αλήθειες και τις έκρυψαν. Ωστόσο, αυτές συνέχιζαν να παίρνουν οξυγόνο απ’ την αγάπη. Έτσι ο κόσμος χωρίστηκε στα δύο, και στο εξής, όποια αλήθεια έβγαινε στο φως, το ψέμα έπεφτε πάνω της και την έκρυβε, στέλνοντάς τη ξανά στον κόσμο της, στις καρδιές τις καλές που ήθελαν να βρουν και να ενώσουν με άλλες καρδιές.

Ο ήλιος δεν μπορούσε να δει τα “λουλούδια” του γιατί άρχισε ν’ αλλοιώνεται η αξιοπρέπεια στην αλήθεια, και να πουλιέται θάβοντας την ωραία της αύρα στη βαθιά προσωπική και πνευματική ζωή.

Σύμφωνα με το Νόμο του Θεού αυτό ήταν άδικο, ήθελε την αλήθεια ατόφιο χρυσάφι. Μα ξανά έδινε ευκαιρίες κι οι αλήθεια δυνάμωνε τόσο, που τα ψέματα κινδύνευαν πια. Έτσι, τα θανάσιμα συμφέροντα σκορπούσαν την εκμετάλλευση με δύο τρόπους, ύπουλα ή βίαια. Ύπουλα, ξανά με τα ψέμα για να μη τα υποψιάζεται κανείς, και βίαια υιοθετώντας και πουλώντας αλήθειες κακού συμφέροντος, που κέρδιζαν υπόλογους οπαδούς και χειροκροτήματα.

Η ιστορία όμως δε τελειώνει εδώ, συνεχίζεται με αλήθειες ελεύθερες πια, μέσα που η Θεϊκή Συμμαχία, για όσους είναι σε Σύνδεση μαζί Του, ενισχύει με φτερά πνευματικά. Αλήθειες που βγάζουν Αετούς.

Κι αυτοί που έκλεψαν κάποτε ποτήρια απ’ την πηγή της για να πλουτίσουν σε χρήμα κι όχι να ξεδιψάσουν πνευματικά, θα’ ρθει μέρα που το χρήμα θα λιώσει όπως τα κεριά, ίνα ίνα ό,τι έκαναν και ό,τι δόξα εισέπραξαν, εφόσον, δεν τους ανήκει. 

Κι εγώ δεν μίλησα, άφησα στα χέρια του Θεού την πηγή μου που νόμιζα άδεια, κι έπινα από το δάκρυ μου παράπονο πικρό… Μα Εκείνος με καθησύχασε, πως τίποτα δικό Του δεν μένει σε στόματα και παρουσίες και δόξες που τσακίζουν ψυχούλες κι εμπνεύσεις δικές Του.

Ναι… κάποτε θυμώνει κι ο Θεός.

Έφη Πασχάλη