Δε θα μπορούσαν να συγκριθούν οι υλικοί θησαυροί με τους πνευματικούς. Τι γίνεται όμως εδώ… Οι μεν υλικοί θησαυροί είναι ορατοί και συνυφασμένοι με την ποιότητα και ποσότητα που οι ίδιοι τους δίνουμε, οι δε πνευματικοί θησαυροί, είναι συνυφασμένοι με τον εσώτερο πλούτο. Αυτός ο πλούτος, δεν είναι ορατός στα υλικά μάτια και δε μπορούμε να τον λάβουμε και να τον αγγίξουμε με τα χέρια. Είναι ενέργεια που καταλαμβάνει νου και καρδιά.

Το θέμα, είναι απλό για όσους θέλουν να το κατανοήσουν. Και το τονίζω. Δεν λέω για όσους μπορούν να το κατανοήσουν αλλά για όσους θέλουν να το κατανοήσουν. Ακόμη κι ο άνθρωπος που δεν μπορεί, όταν θελήσει να είναι τουλάχιστον ανοιχτός στο να προσπαθήσει, δίνει στον εαυτό του την ευκαιρία να πράττει το καλό και το αγαθό και μόνο που ακούει.

Όταν μία πηγή βγάζει καλό νερό, ο κόσμος που ξεδιψάει και το πίνει είναι γεμάτος υγεία κι ευχαρίστηση. Συνάμα, γίνεται κι ο ίδιος πηγή, διότι μεταδίδει αυτό το νερό. Η πηγή είναι η αγάπη. Ο κόσμος είναι ο αναζητητής.

Όταν λάβεις αγάπη, φωτίζεσαι τόσο, που εξελίσσεσαι δημιουργικά, και βοηθάς μέσα από την καρδιά σου. Η καρδιά, γίνεται τώρα πηγή αγάπης.

Οι πνευματικοί θησαυροί ενεργοποιούνται από την αγάπη κι η ενέργειά τους μένει άσβηστη. Άσβηστη όμως, για όσο υπάρχει σύνδεση με την αγάπη.

Ο φωτισμένος άνθρωπος δεν αφήνει την εσώτερη επιθυμία του να αιωρείται στα δικά του εξωτερικά “θέλω” ή “δεν θέλω” και “μπορώ” ή “δεν μπορώ”. Φυτεύει την επιθυμία του στη λογική και δεν ανακατεύεται. Παραδίδει την επιθυμία του στη λογική, με τη λογική ότι έχει δικαίωμα να επιθυμεί. Αποδέχεται δηλαδή την επιθυμία, ως “δικαίωμα”. Άρα, είναι λογικό να έχει επιθυμίες.