Φτιάξε τη νέα σου δύναμη

Το σύμπαν θα δώσει στα φτερά σου την πιο λαμπερή του ενέργεια, κι αμέσως θα αρχίσουν να παίρνουν ζωή. Λεύτερη στην ενέργεια του Σύμπαντος, ελευθερώσου στα αθάνατα όνειρα των θνητών και φτιάξε τη νέα σου δύναμη. Μην αφήνεσαι, μη φωλιάζεις στον πόνο. Καμιά χαρά δε σου φέρνει ο πόνος, παρά μόνο, ιστούς με τις αράχνες του πλέκει στα δάκρυα της αποδυνάμωσής σου.

Επέτρεψες κι αποδυναμώθηκες. Έτσι ένιωθες τότε. Ανακούφιση μες στον πόνο, από τον ίδιο τον πόνο, γεμάτη πόνο. Μα τώρα, στο δρόμο σου θα φανεί μια Νεράιδα. Γιατί όχι; Γιατί μόνο στα παραμύθια; Το δικό σου Παραμύθι μπορεί να γίνει πραγματικότητα τόσο υπέροχη, που μήτε στα όνειρά σου δε θα έβλεπες, γιατί τα όνειρα των πονεμένων έχουν πολλά από τη λογική των θανάσιμων ανθρώπων. Υποσυνείδητο φτιαγμένο απ’ τους άλλους.

Τώρα θα μιλήσει η δική σου λογική. Θα υποκλιθεί στους χτύπους της καρδιάς, κι η καρδιά θα υποταχτεί στα νέα της λογικά. Στον καθρέπτη της θα δεις Εσένα με τα φτερά σου.

Πάψε να θρηνείς για τις αδικίες που σου έκαναν ή εσύ έκανες. Λάβε τα μαθήματά τους και προχώρα μπροστά. Μη σταματάς το μέλλον σου. Φύγε από αυτή τη συνήθεια. Γιατί συνήθεια σου έγινε και δεν το ξέρεις. Βγες απ’ τον λήθαργο! 

Δύναμη θα πει καρδιά γεμάτη οξυγόνο για ζωή κι αξιοπρέπεια απέναντι στο θαύμα της ζωής, όχι συναισθήματα πόνου που θα θρέφεις εσύ η ίδια, για να λες σε όλους και μέσα σου πιο πολύ, ότι είσαι δυνατή γιατί αντέχεις.

Ταρακούνησε τον εαυτό σου. Γίνε ΔΥΝΑΜΙΚΗ. Όλα τ’ άλλα είναι λόγια του ανέμου και δικαιολογίες. Η Δημιουργική Σταδιοδρομία του ΕΑΥΤΕ ΜΟΥ ΜΗ ΜΕ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙΣ ΝΑ ΖΩ δεν τα αναγνωρίζει. Να αναγνωρίσει, τι; Που δεν ξυπνάς λέγοντας συνειδητά (αφού δεν σου βγαίνει αλλιώς), τώρα θα ζήσω; Που δεν προσπαθείς; Που δεν στοχεύεις; Που δεν αποφασίζεις την αλλαγή σου;  

Αγάπησε Εσένα. Μην φεύγεις, μην το σκας από εσένα. 

«Πέταξα στο Φεγγάρι, όταν η πίστη δυνάμωσε τα φτερά μου. Και σκόρπισε το σύμπαν την ενέργειά του και λαμπύρισε τη σκέψη και την ησύχασε. Κει ψηλά, έμεινα μόνη και με Εμένα συναντήθηκα! 

Ναι, κάποτε ίσως ήμουν στη θέση σου… Τώρα, είμαι στη δική μου και πολύ χαίρομαι και ξανά προσπαθώ και ξανά πονάω, αλλά ζω, γιατί φτιάχνω κάθε φορά τη Νέα μου Δύναμη».

Έφη Πασχάλη