Κατακρεουργείται η Δημοκρατία, φονεύεται κάθε Όραμα, θάβεται η ανθρώπινη ζωή. Συνένοχοι, είναι όλοι όσοι έχουν τη γλώσσα τους μόνο για κάτι ανόητα νευρικά φόρουμ, μαύρα πρόβατα με διεστραμμένα άλογα μυαλά, που με την πεισματάρικη ψήφο τους παίρνουν πολλούς αθώους στο λαιμό τους.
Τα κόμματα και τα χρώματα έχουν πάψει από καιρό, δεν υπάρχουν πια, μήτε έστω λίγοι Ηγέτες με τη στόφα κάποιων παλιών. Τώρα επικρατούν ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ, και βυθισμένοι οι ψηφοφόροι τους σ’ έναν τραγικό ύπνο, κατάντησαν σώματα άδεια χωρίς καρδιές. Η συνειδητή επιμονή τους να μην θέλουν να ξυπνήσουν, είναι ό,τι πιο παράδοξο στον τόπο ετούτο που ακόμα ονομάζεται “Ελλάδα”, γιατί σε λίγο ίσως αλλάξουν και τ’ όνομά της, αφού όσοι γεννιούνται στην Ελλάδα δεν λέγονται Έλληνες. Αίσχος!!!
Ένα ακόμη έγκλημα έκανε το Ακαταδίωκτο, κι αυτή τη φορά, μαζικοί τάφοι, Παιδιά!!! Ψεύτικα όλα τα ”συγγνώμη”, αφού το πιο αληθινό θα ήταν η άμεση παραίτηση κι η άμεση σύλληψη ιθύνοντων Πολιτικών και Διευθυντάδων, που βγάζουν Νόμους καταστρεπτικούς κι υπογράφουν αποσπάσεις στις οποίες υποβόσκει ο θάνατος, μέσα απ’ την απειρία, την πονηρία, την τεμπελιά και την φιλαργυρία.
Πνίγεται η Ελλάδα στο αίμα των παιδιών.
Σκοτώνετε παιδιά!!! Καταλαβαίνετε τι σκοτώνετε;;;
Χοροπηδάει η γλώσσα σας σ’ αναμαλλιασμένο στόμα, κι η καρδιά σας θρέφεται απ’ το δηλητήριο του θανάσιμου μυαλού σας. Ακαταδίωκτοι εγκληματίες με σιδερένια σώματα. Ποιοί είστε εσείς που σκορπίζετε θανάτους κι απαγορεύετε να σας πιάσουν; Μήτ’ ο Χριστός δεν είχε Ακαταδίωκτο, που ο Θεός επέτρεψε να πεθάνει σαν ο πιο μηδαμινός άνθρωπος του κόσμου, μ’ εξευτελισμό και βασανιστήρια. Ποιοί είστε εσείς που θέλετε να λέγεστε ”Ηγέτες”, και δένετε τα χέρια της Δικαιοσύνης, βεβηλώνετε την Εκκλησία, γελοιοποιείτε την Ορθοδοξία, μαστιγώνετε την Παιδεία, διαλύετε την Οικογένεια, διαγράφετε τις Ηθικές Αρχές και Αξίες, προσλαμβάνετε σε θέσεις επικίνδυνες ανθρώπους που δεν γνωρίζετε τι είναι!!! Ψυχοπαθείς, ανοήτους, διεστραμμένους, αγενείς…
Και τώρα βάλατε στόχο τα Παιδιά. Καταλάβατε τι κάνατε;
Όλοι είμαστε σάπιοι Θανάσιμοι, αν δεν επιστρέψουμε στο νόημα της ζωής. Όσα Συλλυπητήρια λοιπόν κι αν ειπωθούν στις οικογένειες που τώρα θρηνούν, οι ζωούλες που χάθηκαν δεν ξανάρχονται. Μιλώ ως Μητέρα βυθισμένη σε πένθος ανελέητο χρόνια τώρα. Μιλώ ως άνθρωπος που γελάω σαν τον καραγκιόζη, για να πείθω τον εαυτό μου ότι υπάρχω, αφού έτσι μόνο μπορώ ν’ αγωνίζομαι, αλλιώς, είμαι νεκρή.
Τάφοι παντού. Παντού τάφοι. Δεν χορτάσατε αίμα;
Μα αν ήταν ένα νέο αγάπης να σταλεί μες απ’ τα συντρίμμια, είναι η Νέμεσις. Τίποτε άλλο δεν γλυτώνει τούτο τον τόπο. Όταν αναλάβει η Νέμεσις, μήτε δυο μέτρα γης δε θα’ χετε να κρυφτείτε, Ακαταδίωκτοι, λυπηροί, σάπιοι…
Έφη Πασχάλη.
