Η Δημιουργική Σταδιοδρομία ηθικών Αξιών και Αρχών, δίνει βαρύτητα στην ιερή Σύνδεση με το Θεό. Ευχαρίστησέ Τον, ζήτησέ Του να είσαι χαρούμενος. Δε φαντάζεσαι τι θα συμβεί… Όσο Του το ζητάς, τόσο πιο πολύ πιστεύεις, το πάθος μεγαλώνει, η ανάσα γίνεται μυστήρια, αναπνέεις την ανάσα του Θεού. Στη Δημιουργική Σταδιοδρομία, αποδεχόμαστε τη Θετική Σκέψη με την ενεργειακή συμπαντική της έλξη, πρώτα ως φώτιση και μετά ως υγιή λειτουργία. Γίνε λοιπόν Αετός, κι έχε θέα πανοραμική.

Ο χώρος των Αξιών, είναι ένας πολύ ευλογημένος χώρος, όπου συγκεντρώνονται όλες οι ελευθερίες στα όρια του Νόμου. Η λέξη ‘’χώρος’’ εδώ, σημαίνει Αξιοπρέπεια. Κινείσαι ανοδικά σε όλα τα επίπεδα, όταν η αξιοπρέπεια κι ο σεβασμός θέτουν τα όρια της ελευθερίας σου στα απεριόριστα όρια του Νόμου. Ο εσώτερος κόσμος σου ηρεμεί, δεν ανησυχείς για πολλά, γνωρίζεσαι με την ψυχή και τις δικές της ανάγκες. Έχοντας ως Αρχή τις ευλογημένες ελευθερίες, καθώς αυτές βγουν προς τα έξω κι εκφραστούν μέσω της επικοινωνίας σου με τους άλλους, εκπροσωπούν την ευγένεια του ήθους. Ελευθερίες που δεν εγκλωβίζουν καμία ζωή. Το συμπέρασμα; Ότι τίποτα δεν εξελίσσεται θετικά, έξω από τα όρια του σεβασμού.

Αν ζεις τις ζωές και τα θέλω των ανθρώπων που μόνο το δικό τους συμφέρον κοιτούν, κάνε αναστροφή, γύρνα αμέσως στη ζωή σου. Βρες τη χρυσή τομή σε επικοινωνίες που αξίζουν, και ισορρόπησε τις υποχρεώσεις σου σε καταστάσεις που σε πνίγουν. Οι δύσβατοι δρόμοι, πότε σε κάνουν ακροβάτη, και πότε σε προκαλούν να σηκώσεις στους ώμους το σταυρό σου, μέχρι να βγεις στο Φως. Όταν βαραίνει η διάθεσή σου, κοίτα ψηλά! Ο ατελείωτος ουρανός, μαρτυρεί τη δόξα Του που όλα τα ρυθμίζει. Η ψυχραιμία, αρχόντισσα της πίστης, έρχεται τότε σε εσένα, για να πιστέψεις, ότι σκιαγραφεί στα ιερά παρασκήνια την τάξη και την καλή σειρά. Νιώθοντας αισιόδοξα, δε σημαίνει ότι πετάς στα σύννεφα ονειροπαρμένος, αλλά ότι ζεις την πραγματικότητά σου, αφού πρώτα πέταξες ως στο Θεό κι έλαβες οξυγόνο. «Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού, ποίησιν δε χειρών αυτού αναγγέλλει το στερέωμα», (Ψαλμός του Δαυίδ 18,2).

«Πρώτα όμως έπρεπε να βρω κάτι άλλο: Το Θεό. Έτσι προχώρησα και έζησα. Έτσι αγάπησα και αγαπήθηκα. Ζητώντας από το Θεό να μου μάθει να επικοινωνώ μαζί Του». «Σταλμένη» χαρά, «ερχόταν απ’ τα απέραντα ύψη της». «Δε χρειάστηκαν λεξικά και μαθήματα ειδικής λογικής. Εκείνος φανέρωνε τα κομμάτια της καρδιάς μου, εγώ τα μάζευα και τα ένωνα μαζί Του. Εκείνος μου έδινε δύναμη, εγώ βύθιζα το χέρι μου στον πόνο για να την πάρω». (Απόσπασμα από το παραμύθι Βασιλιάς Άγγελος, στο πρώτο μέρος του βιβλίου ΕΑΥΤΕ ΜΟΥ ΜΗ ΜΕ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙΣ ΝΑ ΖΩ).

Γέροντα, πως μπορώ να μιλήσω στο Θεό;» ρώτησα τον Πνευματικό μου Πατέρα Στέφανο.

«Απλά, όπως μιλάμε εσύ κι εγώ. Αφού τα πάντα γνωρίζει, όλες τις σκέψεις τις γνωρίζει», μου απάντησε.

«Θα μου δώσει σημασία;» ξαναρώτησα, σαν επειγόντος να διψούσα για έναν του λόγο ακόμη.

«Αφού είσαι παιδί Του; Ο Πατέρας Θεός, δεν εγκαταλείπει τα σπλάχνα Του. Δεν εγκαταλείπει ο Πατέρας ο Ουράνιος».

Δεν είναι ζωή η κατήφεια και το φώλιασμα στην απελπισία, με την αιτιολογία ότι τίποτα δεν αλλάζει. Κάθε μας ανάσα είν’ ολοκαίνουρια, σαν νέα ευκαιρία ζωής. Τι δεν αλλάζει λοιπόν, αφού αλλάζει το πιο δύσκολο; Κάθε ανάσα σου, είναι η συνέχεια της ζωής, με νέο περιεχόμενο. Η ελπίδα, είναι δικαίωμα στον άνθρωπο, για «τα χρόνια τα πολλά!» Τι από τα γήινα λοιπόν δεν αλλάζει, αφού ο Θεός αλλάζει την κάθε μας ανάσα κι ανανεώνει τη ζωή με ευκαιρίες;

Μίλησε Του! Κει που μιλάς, ώρες ατελείωτες, σ’ ένα σωρό γνωστούς σου κι άκρη δε βγάζεις, αξιοποίησε μερικές ανάσες σου για δημιουργική συζήτηση μαζί Του. Γιατί, συζήτηση είναι. Θα Τον ακούσεις, θα Τον νοιώσεις, θα Τον δεις. Ποια πένα μετά και ποιος λόγος μπορεί να περιγράψει τον δυναμισμό, που τις πόρτες θα σπρώχνει και θ’ ανοίγουν σε κάθε ευγενή σου επιθυμία; Πόρτες που ως χτες ήτανε κλειστές και χτισμένες ένα με τη γη, θα κατασπάνε στα μάτια σου μπρος, θ’ ακούνε τους ήχους τ’ αυτιά σου, και καθόλου απίστευτο δε θα είναι, επειδή ο Παντοδύναμος Θεός έκανε σκόνη την κλειδαριά τους. Μίλησέ Του στη χαρά σου, και θα την αυξήσει. Όλοι τότε θα λεν, «κάτι άλλαξε σε εσένα, λάμπεις». Εσύ όμως θα λες, πως είσαι ακόμη στην αρχή κι έχεις δρόμο μπροστά σου. Όσο δεν βλέπεις τις αλλαγές, είσαι ασφαλής.

Έφη Πασχάλη