27 Ιουνίου 2016, 5μμ, στο Ιερό Ησυχαστήριο Μεταμορφώσεως Αγίου Πορφυρίου, Μήλεσι Ωρωπού. Χτύπησα το κουδούνι. Η πόρτα άνοιξε. Ανεβαίνοντας μια μεγάλη σκάλα, που οδηγεί στο κελάκι του Αγίου Πορφυρίου, «άκουσα μια φωνή, σαν απ’ τα βάθη των αιώνων». Με συνεπήρε αυτή η φωνή. Όλες μου οι αισθήσεις, συγκεντρώθηκαν στη γλυκιά αναστάτωση του λαμπερού παράδοξου ήχου, που διαπερνούσε ταχύτατα νου και καρδιά και με καθήλωνε.

«Σε καλωσορίζει, σε καλωσορίζει!!! Είναι ο παπαγάλος του Αγίου Πορφυρίου», ακούστηκε μια άλλη χαρούμενη αλλά γυναικεία φωνή. Ξάφνου, βλέπω ένα πουλάκι να βγάζει το κεφαλάκι του στα κάγκελα της σκάλας και να με κοιτάζει από ψηλά που ανέβαινα. «Είχε παπαγάλο;» ρώτησα. «Ναι είχε, και τον φώναζε Πέτρο», μου απάντησε η Μοναχή. 

Όταν έφτασα και με κοίταξε ξανά από κοντά, άρχισε να σκαλίζει μια γλάστρα και χουχούλιαζε τιτιβίζοντας, δείχνοντάς μου πως ήταν οικείος εκεί, μέχρι που το δεξί του μάτι ένωσε επί ώρα με τα μάτια μου καθώς το κοιτούσα και με κοιτούσε. Περπατάει για λίγο σαν κάτι να ψάχνει, και ξανά μαζεύεται, φοβισμένο και πληγωμένο μου φάνηκε τώρα, φωνάζοντας… «Πέτρο! Πετράκο!» Κάθε που άνοιγα το κινητό να ηχογραφήσω, σταματούσε! Κάθε που το έκλεινα, άρχιζε να μιλάει. Έξυπνο πουλάκι!

«Ο παπαγάλος ψάχνει τον Άγιο! Ήταν πολύ δεμένος μαζί του», συνεχίζει η Μοναχή. Λιγωμένο στη νοσταλγία, σπάει φλέβες. Το πουλάκι έμεινε στο χτες, δε πέρασε μήτε μέρα από τότε. Βλέπει το δωματιάκι του Αγίου και δε καταλαβαίνει τι έγινε. Είναι αθώο. Θέλει ν’ ακούσει πάλι τον Άγιο να το φωνάζει, «Πέτρο! Πετράκο!» Έμειναν ίσως μέσα του, εικόνες που δεν αποδέχεται, όπως, ότι ο Γέροντας ταξίδεψε μακριά του; Απ’ ότι κατάλαβα, η αθωότητά του συνεχίζει να τον νιώθει εκεί, μα τον ψάχνει. Το πουλί περιμένει τον Άνθρωπό του, τον Άγιο που τόσο αγαπούσε, και το αγαπούσε κι Εκείνος. Τον ζητάει επίμονα.

Σε μια στιγμή, ήταν σα να μου είπε, «έλα μαζί μου». Το βλέμμα του, αποφασισμένο, με πλήρη επίγνωση. Αμέσως άνοιξα video, σίγουρη αυτή τη φορά πως… είχα την Άδεια να το κάνω. Το πουλάκι ξεκίνησε να περπατάει. Το ακολούθησα. Αυτό μπροστά, εγώ πίσω του, σιγά σιγά. Που και που, γύριζε το κεφαλάκι του και με έβλεπε, για να είναι σίγουρο ότι το ακολουθώ. Περάσαμε το χολ και το διάδρομο, μπήκαμε στο δωμάτιο του Αγίου Πορφυρίου. Ήξερε πολύ καλά το δρόμο, καμαρωτό και συνειδητοποιημένο σε ό,τι έκανε, λες κι είχε μέσα του λογική, τη λογική της καρδιάς. Και εκεί, πάλι φώναξε, «Πέτρο!». Ρίγος με έπιασε. Δέος. Έβλεπε άραγε τον Άγιο; Σίγουρα, κάτι παραπάνω έβλεπε από εμένα.

Δεν είναι φαντασίες και θεωρίες όλα αυτά. Το video μιλάει από μόνο του. Άλλωστε, η αγία αλήθεια, παρουσιάζει την αιώνια ζωή, μέσα από όμορφα κι απλά πράγματα. Ας ακολουθήσουμε την αγάπη, μην προσπερνάμε. Και ποιος ξέρει, ίσως μια μέρα, αξιωθούμε μια στάλα να ζήσουμε πραγματικά τα δώρα του Θεού.

Έφη Πασχάλη